วันพฤหัสบดีที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2555

ของขวัญจาก...ลูก







          มะลิหอมน้อมวางข้างข้างตัก
          กรุ่นกลิ่น “รัก” บริสุทธิ์ผุดผ่องใส


          แทนทุกคำทุกถ้อยร้อยจากใจ
          เป็นมาลัย “กราบแม่” พร้อมน้อมบูชา



          กี่พระคุณจากใครอื่นนับหมื่นแสน
          อาจทนแทนเปรยเปรียบเทียบคุณค่า


          แต่พระคุณ“หนึ่งหยดน้ำนมมารดา”ทั้งสามภพจบหล้า…หาเทียมทัน



          ลูกไม่อาจเอ่ยแสดงแถลงถ้อย
          หรือเรียงร้อยพจนามาเสกสรรค์


          เพื่อบรรยายพระคุณนี้ที่ “อนันต์”
          จึงตั้งมั่น “กตัญญุตา” ตลอดไป



          หนึ่งคำ “รัก” ลูกรักแม่ แม้ค่าน้อย
          ต่างเพชรพลอย ตีราคาค่ามิได้


          แต่แม่จ๋า… “รักที่หนึ่ง” ของหัวใจ
          มิใช่ใคร “ลูก รัก แม่” แน่นิรันดร์

วันพุธที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2555

ทำไมต้องหา....คนที่ดีกว่า

         ความรัก




          กับ "ความรัก" เมื่อถึงเวลาที่รู้สึกว่าอิ่มตัว มันก็คงเป็นเรื่องธรรมดาที่ต่างคนต่างจะหยิบยกเหตุผลร้อยแปดขึ้นมา เป็นข้ออ้างในการ "เลิกรา" เพื่อจะได้ก้าวเดินไปเสาะแสวงหาคนที่คิดว่าดีกว่า...ใช่กว่าเรื่อย ๆ แถมบางทีก็ยังไม่ได้ลองปรับเปลี่ยน พยายามทำความเข้าใจ และพูดคุยถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกันซะก่อน แต่กลับรั้งจะมองหาคนใหม่...คนที่ดีกว่า...คนที่ดีที่สำหรับตัวเอง

          ซึ่งจริง ๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะหากหมดใจอะไร ๆ ก็คงหมดตามไปด้วย โดยอาจหลงลืมไปว่าคนที่ยืนอยู่เคียงข้างเรามาตลอด เขาหรือเธออาจเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับเราแล้วก็ได้ เพียงแค่อย่าพยายามเอาใครไปเปรียบเทียบกับใคร เพราะแต่ละคนก็มีนิสัย การใช้ชีวิต และความชอบแตกต่างกัน

          อย่าลืมว่าการเสาะหาคนที่ดีที่สุด จะทำให้ต้องแสวงหาไปเรื่อย ๆ เพราะคิดว่าต้องมีคนที่ดีกว่านี้ เลยทำให้ไม่เคยพอ ไม่หยุด และไม่ได้ในที่สุด ที่สำคัญคือ...ไม่มีใครที่ดีพร้อมทุกอย่าง แต่ละคนก็มีดีและไม่ดีปนกันไป แค่เราเลือกคนที่คุยกับเราได้ อยู่ด้วยกันได้ เข้าใจกันก็เพียงพอแล้วล่ะ (จริงไหม)

          เพราะฉะนั้น วันนี้เราเลยหยิบเอาบทความเกี่ยวกับความรักเรื่อง "คนที่ดีกว่า" จากหนังสือ แม้ไม่ง่ายที่จะรักกัน แต่ก็ไม่ยากที่จะเดินด้วยกัน เขียนโดย ปลายดาว ที่ให้ข้อคิดดี ๆ ในเรื่องความรักมาฝากกัน เผื่อทำให้ใครที่กำลังพยายามมองหาคนที่ดีกว่า คิดอะไรสักนิดก่อนตัดสินใจ...



          ในวันที่เราเหนื่อยหน่ายกับความรัก และเบื่อท้อกับการอยู่กับใครคนเดิม ที่เคยร่วมใช้เวลาด้วยกันมาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่เคยเห็นว่าจะมีอะไรดีขึ้น ความรักไม่มีวี่แววว่าจะสวยงามอย่างฝันได้เสียที วันนั้นเราอาจนึกถึงการลาร้าง นาทีนั้นเราอาจอยากเดินจากเขาไป เพื่อเสาะหาใครคนใหม่ที่ดีกว่า แต่คนที่ดีกว่าเขาคนนี้...จะมีตัวตนอยู่จริงหรือ

          อาจใช่...ที่มีคนมากมายทำให้เรารู้สึกว่า...ดีกว่าเขา แต่อย่าลืมว่าบางครั้งสิ่งบางสิ่งก็ดูสวยงาม เพราะเราไม่เคยได้มองมันใกล้ ๆ ใครบางคนอาจดูพิเศษเหลือเกิน ในวันที่เรามองเห็นเขาจากมุมห่าง ๆ แต่ในวันที่เรามีโอกาสได้อยู่ไกลชิดกับใครคนนั้นจริง ๆ เราอาจต้องนึกเสียใจเมื่อได้รู้ซึ้งว่า...แท้จริงแล้ว เขาก็ไม่ได้ดีอย่างที่เราคิด

          มันช่างง่ายดายนัก...กับการที่เราจะวาดภาพคนที่สมบูรณ์แบบขึ้นมาสักคน หรือพยายามจะมองให้เห็นว่าคนคนนั้นดีกว่าเขา แต่ในความเป้นจริงแล้ว เราอาจไม่รู้อะไรเลย ไม่มีวันหรอกที่เราจะรู้จักตัวตนของคนอื่น ตราบใดที่เรายังไม่เคยแม้แต่เห็นคุณค่าของคนที่เรารัก

          คนที่ดีที่สุด...เพราะเขารักเรามากที่สุด เขาอยู่กับเราในตรงนี้...ในตอนนี้ เรายังไม่รู้แม้เพียงว่า จะดูแลความรักที่มีร่วมกับเขาได้อย่างไร แล้วหากเราไปอยู่กับคนอื่น เราจะทำให้ความรักนั้น เกิดความสุขได้อย่างนั้นหรือ

ความรักเหมือน...นาฬิกา



ใครที่ใส่นาฬิกาบ่อย ๆ จนติด
คงจะรู้สึกได้ . . . ในวันที่นาฬิกาหายไปจากข้อมือ
ฉันเอง . . . ก็เป็นคนที่ผูกนาฬิกามาตลอด . . .
หากวันไหนลืมจะรู้สึกว่า . . . บางอย่างมันหายไป
มันว่าง ๆ และขัดเขินทุกครั้ง . . . ที่ยกข้อมือที่ว่างเปล่าขึ้นมาดู

เมื่อราวสองปีก่อน . . . ที่นาฬิกาเรือนโปรดของฉันพัง
ด้วยความไม่มีสติ . . . ฉันเอาข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่น ๆ
โชคร้าย . . . ที่มือไม่เป็นอะไร นาฬิกาต่างหากที่พินาศ .. กระจกร้าว

ฉันถอดมันออกวางไว้ . . . ไม่ยอมเอาไปซ่อม
ด้วยว่า . . . รู้สึกถึงภาพเก่า และวันเวลาที่เก็บอยู่ในนั้น
ฉัน . . . เลิกใส่นาฬิกา และพบว่า ตัวเองมีอาการยกข้อมือเก้อ
เก้ออ . . . อยู่เป็นเวลานานพอดู

ความเคยชินของคนเรา เกิดขึ้น . . .
เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำ . . . ในระยะเวลานานพอควร
และยังคงความเคยชินอยู่
เมื่อสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นหายไปในระยะแรก ๆ

จนเวลาผ่านไปนาน . . .
ฉันจึงเริ่มชิน . . . กับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น
เวลาผ่านไป พร้อมกับบาดแผลที่เริ่มเลือนหาย
ฉันคิดโง่ ๆ ว่า . . . ภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อมนาฬิกา แต่มันไม่ใช่

ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา
เมื่อมันกลับมาวันแรก ๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น
จนถึงตอนนี้ . . . ก็ยังไม่คุ้น
ฉันยังแอบมอง . . . นาฬิกาบนข้อมือคนอื่น อยู่เหมือนเดิม
ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุกครั้ง . . . ที่แอบมองข้อมือคนอื่น
ทั้ง ๆ ที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัวเอง

ฉันนึกถึงใครบางคน . . . ที่มักจะปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเสมอ ๆ
ในบางช่วง ที่เขาหายหน้าหายเสียงไป . . .
ฉันรู้สึกขาด ๆ แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้น ๆ
ในบางครั้ง . . . ฉันพอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ ๆ
ในวันที่ไม่แข็งแรง . . .

แต่ . . . ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอใจ
กับการได้เดินคนเดียว . . . เดี่ยวเดี่ยวในวันว่าง
หรือเป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน
หัวใจฉัน . . . ยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัดนัก

คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อ . . . สูญเสียสิ่งนั้นไป
ฉันมักได้ยินใคร ๆ พูด
แต่ . . . ฉันกลับคิดว่า หากฉันยังมองไม่เห็น
ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่า . . . เพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่านั้น
ฉัน . . . ไม่อยากเอาเปรียบเขา
หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความคุ้นเคย ที่ไม่ใช่ความผูกพัน
ฉัน . . . ไม่อยากโกหกตัวเอง
หากจะรั้งเขาไว้ . . . ด้วยความไม่แน่ชัด

ฉันมีคำถาม . . . ที่ยังขบไม่แตกกับคำว่า . . .
ผูกพัน หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย
บางที . . . มันอาจจะเป็นการดี
หากฉันจะอยู่ห่าง ๆ หรือตัดขาด
เพื่อให้รู้จัก . . . หัวใจของตัวเองมากขึ้น
กับใครบางคน . . . ที่ขาดหายไปจากชีวิต
อาจเป็นเหมือน . . . นาฬิกาที่ขาดสาย
อาจรู้สึกแปลบ ๆ และมองหากับการหายไปในช่วงแรก
แต่ไม่นาน . . . คงจะชิน