วันพฤหัสบดีที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2555

วันที่นี่ฉันเสียใจที่สุด (เพื่อนรักของฉันเปลี่ยนไป)

วันนี้ที่เสียใจที่สุด

http://www.nabaanwannagum.com/filemanage/news/big/542331.jpg

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยุ่ด้วยกัน ความสุข ความเศร้า ความรู และอื่นๆๆอีกมากมาย
วันหนึ่ง มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่าเกาะกำลังจะจมน้ำดังนั้นทั้งหมดจึงได้ เตรียมเรือเพื่อจะหนีออกจากเกาะ ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจ
อยุ่บนเกาะความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั้งวินาทีสุดท้ายเมื่อเกาะจะจมน้ำความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ.......


ความรวยแล่นเรือผ่านมา และตอบว่า "ไม่ได้หรอกเรารับเทอไม่ได้ เพราะว่าเรือฉันเต็มไปด้วยทองและเงิน แล้ว ฉันไม่มีที่ให้เทอ"

ความรักจึงตัดสินใจจะถามเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วย "เรือลำงาม ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก...คุณนะตัวเปียกอาจทำให้เรือฉันเปียกไปด้วย"

ความเศร้าได้พายเรือเข้ามา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก "ความเศร้าอนุญาติให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ โอ้ความรัก ฉันกำลังเศร้ามากเลยฉันต้องการอยุ๋คนเดียว ขอโทษนะ"

ความสุขได้ผ่านความรักไปแล้วเหมือนกัน แต่เขามิได้ยิน.....แม้แต่เสียงร้อง...เรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมันมัวแต่กำลังสุข

ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นมา "มานี่ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง" ความรักขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อว่า ใครคือผู้ใจดีผู้นั้น เมื่อพวกเขาถึงแผ่นดินที่แห้งก็จากไปตามทางของแต่ละคน

ความรักนึกขึ้นมาได้ว่า ลืมถามชื่อผู้ที่ช่วยเหลือเขา ความรักจึงถามความรู้ "ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน"
ความรู้ตอบด้วยความภาคภูมิใจในความรอบรู้ของตนเองว่า"เวลา" ความรักถามต่อว่า "แต่ทำไมเวลาถึงช่วยฉันละ" ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเอง แล้วตอบความรักว่า "ก็เพราะว่า เพียงเวลาเท่านั้น ที่เข้าใจว่า ความรักที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน"

แต่ว่า...มีสิ่งหนึ่งที่เราลิมเลือนไป ถ้าหากจะไม่กล่าวถึงเสียเลยขณะที่ความรักกำลังมองหาคนช่วยเหลือออกจากเกาะ ความรัก คงยุ่งอยุ๋กับการมองหาผู้อื่น..จนลืมมองหาที่ความเป็นเพื่อนซึ่งเลือกที่จะ อยุ่เคียงข้างความรักตั้งแต่แรกแล้ว เพราะความเคยชินจึงทามให้ความรักมองไม่เห็นความสำคัญของความเป็นเพื่อน...

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่า ตนไม่จากไปเหมือนกาลเวลา ความเป็นเพื่อนรู้้สึกดีว่า ตนไม่รังเกียจความเห้นแก่ตัว ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตนไม่แบ่งชั้นเหมือนความรวย ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน ไม่อ้างว้างเหมือนความเศร้า และความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน ... ไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนความสุข
ทั้งนี้เพราะ ความเป็นเพื่อนจะอยุ๋ในจายเราตลอดไป



อยากให้เพื่อนที่ฉันรักได้อ่านน่ะ......



เพื่อนสนิทสองคนเดินทางท่องเที่ยวร่วมกัน

ระหว่างยํ่าเท้าผ่านทะเลทราย

ทั้งสองโต้เถียงกันรุนแรงจนเพื่อนคนหนึ่งโมโหมาก

ตบหน้าเพื่อนอีกคน ผู้ถูกตบหน้าเจ็บปวดทั้งกายและใจ

เขาไม่พูดอะไรเลย ขณะที่เขียนข้อความหนึ่งลงบนทราย

"วันนี้...เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันตบหน้าฉัน"

ทั้งคู่เดินทางต่อไป เมื่อพบลำธารแห่งหนึ่งจึงตัดสินใจอาบนํ้า

เพื่อนคนที่ถูกตบหน้าพลัดตกนํ้าและจมลงเรื่อยๆ

อีกคนจึงรีบช่วยเพื่อนให้พ้นความตาย เมื่อหายตกใจแล้ว

คนจมนํ้าก็เขียนข้อความลงบนก้อนหิน

"วันนี้...เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันช่วยชีวิตฉันไ ว้"

เมื่อเพื่อนถาม เพื่อนก็ยิ้มแล้วตอบว่า

"เมื่อเพื่อนทำร้ายเรา เราจะบันทึกไว้บนผืนทราย

เพื่อให้สายลมแห่งการให้อภัยลบความเจ็บปวดนั้นทิ้งไป

และเมื่อเพื่อนทำในสิ่งประเสริฐสุดให้

เราจะจารึกไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ

ซึ่งลมพายุไม่สามารถลบมันออกได้..."

เพราะ.....".เพื่อนแท้มิได้หาง่ายๆเหมือนแฟน " ว่ามะ?
 


( *-*ทำไมเพื่อนที่ฉันเคยรักและไว้ใจมากที่สุดต้องมาทำตัวเหินห่างกับฉันแบบนี้ ความรักที่เพื่อนเคยมีให้กันมันหายไปไหนหมด ทำไมมีแต่ความอิจฉา อยากดี อยากเด่นกว่าด้วย ....... ถ้าเขามีโอกาสได้อ่านข้อความนี้...รู้ไว้ด้วยน่ะว่า...เพื่อนคนนี้ยังมีความรู้สึกเหมือนเดิมให้เสมอ เคยรักกัน เคยมีความสุขยังไงทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง.......)


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น